Miej możliwość!

Have an opportunity [English version below].

Rozważania dzisiejszego poranka: chęć wyspania się. Pragnienie, które ciężko jest zrealizować. Nie chodzi nawet o przespanie jakiejś konkretnej, dużej liczy godzin, ale o sen niezagrożony rychłym zadzwonieniem budzika. Liczę na to, że uda mi się to osiągnąć za tydzień.

Luba Ma zauważyła, że wcale nie chodzi o to, żeby wylegiwać się do południa. Warto wstać wcześniej, ale wtedy, kiedy będzie się chciało, a nie gdy nakaże złowrogi dźwięk budzika. Ok, to ma sens. Tyle tylko, że gdy zacząłem się nad tym zastanawiać, doszedłem do wniosku, że żeby to spełnić, trzeba mieć jednak tę możliwość wylegiwania się do południa a nawet dłużej.

Nie trzeba oczywiście z niej korzystać. Czasem nawet nie warto. Nie można jednak stawiać żadnej wyraźnej granicy, bo wtedy upada jakakolwiek swoboda.

Padłbym i leżał, leżał, leżał!

Zauważyliście już, że to o czym piszę, dotyczy nie tylko wysypiania się? Ba, dotyczy przede wszystkim innych tematów, może poważniejszych (choć przecież dobry sen też jest szalenie istotny). Ma zastosowanie wobec takich tematów jak broń, substancje odurzające czy eutanazja. Koncepcja liberalizacji jest szalenie kusząca, ale...

Jeśli ją stosować, trzeba by ją stosować do wszystkiego. Legalizacja marihuany? Super, ale w takim razie równocześnie powinna mieć miejsce liberalizacja dostępu do broni. To samo dotyczy twardych narkotyków.

Ludzie sobie zaszkodzą? Co z tego, to ich sprawa! Przecież to tylko możliwość, z której nie trzeba korzystać. Wszystko, czym moża skrzywdzić tylko siebie, powinno być dozwolone. Taka myśl już nie musi wam się podobać. Mam bowiem wrażenie, że niemal każdy pogląd, odłam ideologiczny jest za pełną liberalizacją pewnych rzeczy (na przykład eutanazji) przy jednoczesnym forsowaniu pełnego zakazu innych (choćby dostępu do broni). Koncepcja liberalizacji tego drugiego okazuje się być oburzająca. Przesuńcie się teraz na drugi światopoglądowy biegun i zobaczycie bardzo podobne podejście, jedynie z tematami zamienionymi miejscami.

Tymczasem, jak wspomniałem wcześniej, jeśli już się liberalizuje, to powinno się liberalizować wszystko. Gdzie bowiem postawić granicę? Dlaczego papierosy, których szkodliwy wpływ jest powszechnie znany i ciężko przypisać ich paleniu jakieś pozytywne skutki, są w pełni legalne i ogólnodostępne, a substancje znacznie mniej szkodliwe już nie? Dlatego, że lata temu pewne lobby działały skuteczniej niż inne. Teraz dalej działają, więc zmiany następują powoli. To powinno się jednak zmieniać. XXI wiek to najwyższa pora, by zrewidować pewne rzeczy.

Przemyślcie to. Możecie przy następujących, niepowiązanych z tym wpisem dźwiękach:

Tyle. Do zobaczenia wkrótce.

ENG:

Reflections of this morning: need to sleep. A desire that is difficult to achieve. It is not even about sleeping a particular, large number of hours, but about a dream not endangered by the alarm clock. I hope that I will be able to achieve this in a week.

My love noticed that it was not about lying down till the noon. It is worth getting up earlier, but when you want it, and not when the alarm clock's ominous sound orders you to do so. Ok, that makes sense. Only that when I started to think about it, I came to the conclusion that to achieve this, however, you must have the opportunity to sleep until noon and even longer.

You do not have to use it, of course. Sometimes it is not even worth it. However, you can not set any clear boundary, because that would imply fall of any freedom.

Have you noticed that what I am writing about is not just about falling asleep? Well, it concerns primarily other topics, maybe more serious (though good sleep is also very important). It applies to such topics as weapons, narcotics and euthanasia. The concept of liberalization is extremely tempting, but ...

If you use it, you should apply it to everything. Legalization of marijuana? Cool, but then liberalization of access to the weapon should take place at the same time. The same applies to hard drugs.

Would people hurt themselves? Oh yeah! They'd definitely do that, but it's nothing to care about. After all, it is only an opportunity that they don't have to use. Anything that can result only in hurting oneself should be allowed. You do not have to like this idea. I have the impression that almost every view, the ideological faction promotes the full liberalization of certain things (euthanasia for example) while forcing a full ban on others (like access to weapons). The concept of liberalization of the latter turns out to be outrageous. Now move from the left to the right and you will see a very similar approach, only with the topics swapped places.

Meanwhile, as I mentioned earlier, if someone starts liberalizing, then everything should be liberalized. Where to put a border? Why are the cigarettes, whose harmful effects are widely known and which has no positive effects, are fully legal and easily available, and the substances much less harmful no longer? Because years ago, some lobbies operated more effectively than others. Now they are still working, so the changes are slow. This should, however, change. The twenty-first century is the high time to revise certain things.

Think about it. You can do it while listening to the song for today attached above.

That's all for today. See you soon!

I co teraz?

Now what? [English version below.]

Napisałem dzisiaj ostatni egzamin w tej sesji. Kolejny semestr za mną (a przynajmniej mam taką nadzieję - trzeba jeszcze poczekać na niektóre wyniki). Cieszę się, że to koniec. Mam dość. Jestem zmęczony. W mojej głowie kołacze się jednak tylko jedno pytanie: "Co teraz?!". Najchętniej położyłbym się i leżał. Leżał przez wieczność. Nawet nie spał, ale po prostu wegetował z delikatnie przymkniętymi oczyma.

Widok zza okna i przy okazji wizualizacja mojego stanu umysłu (#nofilter).

To nie tak, że nie mam czym się zająć. Przeciwnie. Roboty jest mnóstwo. Trzeba na przykład dokończyć tekst do "Suplementu", bo gotowa jest dopiero mniej więcej połowa, a deadline zbliża się nieubłaganie. Nie chcę przecież, żeby przesympatyczna Redaktor Naczelna zaczęła mnie ścigać z siekierą. Do tej pory nie musiała. Swoją drogą już w najbliższą sobotę mam pierwsze zajęcia w kolejnym (już ostatnim!) semestrze. Pojawi się więc nowy materiał. Cały czas zresztą trzeba zajmować się pracą i zostawić coś na tzw. życie prywatne (ten tydzień to przede wszystkim urodziny Lubej Mej, siłownia i... <werble> Black Panther). Widać wobec powyższego, że na nadmiar czasu wolnego wcale nie narzekam.

Nie wspominam już o tym, że powinienem pisać pracę magisterską, a póki co jest ona mniej więcej tak blisko ukończenia jak Huragan Wołomin wygrania Ligi Mistrzów. Mam nadzieję jednak, że to się zmieni i wspólnym mianownikiem nie pozostanie "nie w tym roku".

Tyle rzeczy do zrobienia, a mimo to mam poczucie pustki. W ostatnich tygodniach sesja pochłaniała sporą część mojej doby i nagle tego nie ma. Koniec z siedzeniem do nocy nad stanowczo za długimi prezentacjami. Zwolniło się tyle czasu! Co ja z nim zrobię? Będę się nudzić.

To oczywiście bzdura. Po prostu rzeczy, które wymieniałem wcześniej, musiały tymczasowo ustąpić miejsca nauce i teraz stopniowo zaczną na powrót zajmować coraz więcej czasu, aż znowu doba stanie się za krótka. Paradoks polega na tym, że zdaję sobie z tego sprawę, a uczucie pustki nie znika. To się jednak zmieni. Musi, bo niebawem po prostu znów nie będę miał czasu, żeby o tym myśleć.

Tymczasem pozostaję w sprzeczności sam ze sobą, odczuwając pustkę, która nie istnieje. Zawsze wiedziałem, że nie jestem całkiem normalny...

Akcent muzyczny? Coś co pewne już znacie. Ja też znam to nie od dziś, ale co z tego? Posłuchajmy:

To chyba tyle. Dobrego tygodnia, bez poczucia pustki, ale też bez przepracowania. Niech wszystkiego będzie w sam raz.

ENG:

Today I wrote the last exam in this session. One another semester is already behind me (or at least I hope so - I still have to wait for some results). I'm glad it's over. I'm fed up and tired. In my mind, however, there is only one question: "What now ?!". I would lie down. I would lay for eternity. I wouldn't even sleep, but simply vegetate with closed eyes.

It's not like I have nothing to take care of. It's opposite of that, actually. There is a lot to do. For example, I need to finish the article to the "Suplement", because only about half of it is ready for now and the deadline is approaching inexorably. I do not want the friendly Editor-in-Chief to start chasing me with the axe. She did not have to do so yet. What's more, this Saturday, I have my first classes in the next (already last!) semester. A new content to learn will appear. Still all the time I have to do my job and leave some time on the so-called private life (this week it is primarily determined by the birthday of My Darling, gym and ... <ruflles> Black Panther). You can see from the above that I do not complain about the excess of free time.

I do not mention the fact that I should be writing a master's thesis, and for now it is close to be finished like Huragan Wołomin is close to be Champions League winner. I hope, however, that this will change soon and the common thing will not be "not this year".

So many things to do, and yet I have a sense of emptiness. In recent weeks the session absorbed a lot of my day and suddenly it is all gone. No more sitting until the night with far too long presentations. So much time has been freed! What will I do with it? I am going to be bored.

This is obviously a nonsense. Simply, the things I mentioned earlier had to temporarily give way to learning and now they will gradually start to take up more and more time until the day becomes too short. The paradox is that I realize this, but the feeling of emptiness does not disappear. This, however, will change. It has to, because soon I will not have time to think about it again.

Meanwhile, I am in contradiction with myself, feeling a void that does not exist. I always knew that I was not quite normal ...

Song for today? Polish alternative. You can find it above.

I think that's all for now. Have a good week, without a sense of emptiness, but also without overwork. Let everything be just right.

Schowam laptopa i wyciągnę klocki!

I'll put my laptop down and pull out the blocks! [English version below].

Jedna z ostatnich refleksji: robię niby te dorosłe rzeczy - spędzam w pracy co najmniej 8 godzin dziennie, studiuję, piszę pracę magisterską (sporadycznie i w bardzo małych ilościach, ale jednak), planuję wesele (a w zasadzie głównie potulnie przytakuję) i tak dalej. Jednocześnie jednak nie czuję bycia dorosłym, mam bardziej wrażenie, że to taka zabawa. Gdzieś z tyłu głowy kołacze się myśl: "kiedy to się skończy?". Kiedy przyjdzie koniec tego udawania dorosłego i będzie można wrócić do bycia beztroskim studenciakiem? Cóż...

Rzecz w tym, że to się już nie stanie. Do końca życia trzeba będzie grać w dorosłość, a poziom trudności raczej nie będzie spadał. Może przyjdzie moment, w którym przestanie to być gra i faktycznie poczuję się dorosły, ale wcale nie jestem o tym przekonany. Starsi koledzy i koleżanki, doszliście do takiego momentu?

Nerf dla ukojenia nerwów. Czasem chce się postrzelać do ludzi, choćby piankowymi strzałkami. I wcale nie trzeba być w tym celu dzieckiem!

Widziałem się w ten piątek z kumplami. Jeden z nich przez sporą część wieczoru opowiadał o poszukiwaniach mieszkania, które prowadzi wraz ze swoją narzeczoną. Radził mi nawet, bym kupił coś na raty, dzięki czemu zacznę sobie budować zdolność kredytową. A w mojej głowie tkwiło tylko zdanie "cholera, niebawem sam będę musiał zacząć o tym myśleć". Wcale nie podoba mi się ta perspektywa. Boję się kolejnych aspektów dorosłości, które wkrótce się pojawią. Trzeba będzie jeszcze więcej udawać, że wie się, co się robi, a decyzje podejmuje racjonalnie, nie intuicyjnie.

Tyle tylko, że nie ma co biadolić. Trzeba po prostu zajmować się po kolei nowymi tematami, gdy tylko się pojawiają. Śmiało brać byka za rogi. Wiecie dlaczego? Bo nie ma alternatywy. Przecież nie stwierdzimy, że olewamy wszystko i na zawsze zamykamy się w pokoju z wielkim pudłem LEGO. Choć to bardzo kuszące...

Utwór na dziś? Do przewidzenia, bo trochę w temacie:

Dobrego tygodnia i powodzenia w udawaniu, że wiecie, co robicie!

ENG:

One of the last reflections: I do these adult things - I spend at least 8 hours a day at work, I study, write a master's thesis (sporadically and in very small numbers, but still), plan a wedding (mostly by meekly nodding) and so on. At the same time, however, I do not feel being an adult. I have the impression that it is such a game. There is a thought somewhere in the back of the head, saying "when will it end?". When will the end of this pretending to be an adult come and I will be able to go back to being a carefree student? Well ...

The thing is, it will not happen anymore. I will have to play an adulthood until the end of my life, and the level of difficulty is not likely to drop. Maybe the moment will come when the game will stop and I will actually feel grown-up, but I'm not convinced of it at all. Older friends, have you reached such a moment?

I saw with my buddies this Friday. One of them, for a good part of the evening, talked about searching for a flat, which he runs with his fiancée. He even advised me to buy something in installments, thanks to which I would start building my creditworthiness. And in my head was only the sentence "damn, I will have to think about it soon". I do not like this perspective at all. I am afraid of further aspects of adulthood that will soon appear. I will have to pretend even more that I know what I'm doing and I make decisions rationally, not intuitively.

It's just that there is no reason to whimper. We just have to deal with new things one by one as soon as they appear. Boldly bite the bullet. Do you know why? Because there is no alternative. After all, we won't decide that we suddenly leave everything and we're going to lock ourselves in a room with a huge LEGO box forever. Although it is very tempting ...

A song for today? You can find it above and it's a bit related to this text (but you have to know Polish to figure that out).

Have a good week and good luck in pretending you know what you are doing!

Ogarnij się, leniu!

Get yourself together, you lazy bastard! [English version below].

Trochę zajęło mi szukanie dobrego tematu na dzisiejszy wpis. Nie znajdując porządnego pomysłu, postanowiłem spuścić z siebie trochę powietrza i wylać trochę irytacji. Decyzja została już podjęta i choć w międzyczasie pojawiły się ciekawsze idee, to trzeba być konsekwentnym. One zostaną więc na kolejne tygodnie, a dziś będzie o studiach. O studentach, będąc bardziej precyzyjnym. Sesja w trakcie, więc temat bardzo aktualny.

"Moje studia, takie piękne". Ćwiczenia, wykłady, wiadomo. Ostatnio z przewagą tych drugich. Nie są obowiązkowe, to też jasna sprawa. Sporo osób więc nie chodzi i spoko. Ale... Notatki chciałoby się jednak mieć, prawda? Ja jak najbardziej rozumiem, że są różne sytuacje. Są sprawy ważne i ważniejsze. Nie można było być na wykładzie, bo urodziny dziecka, chrześniaka, konieczność pójścia do pracy, wyjazd na cały weekend, choroba czy nawet picie wódki ze szwagrem. Okej, zawsze to jakiś powód. Często bywa jednak tak, że ktoś jest przez cały semestr tylko na jednych zajęciach albo nawet i to nie, a jego jedynym uzasadnieniem za każdym razem jest:

"nie miałem już siły".

Ok, nie oceniam. Są różne sytuacje. Może ktoś musi ogarniać chorą babcię, dwójkę dzieci i zarządzać firmą jednocześnie. Różnie bywa. Ale, ale! Pociągnijmy to ciut dalej:

"- Ok, a dlaczego nie miałeś siły? Co się dzieje? 

 - Nie no, nic. Byłem w pracy przez cały tydzień..."

Nosz, cholera jasna! Rzeczywiście, bardzo zaskakujące na studiach zaocznych. Przecież pozostałe kilkaset osób przez 5 dni w tygodniu siedzi na chacie i się opierdziela, dzięki czemu w weekend na zajęcia przyjeżdża w pełni sił. No nie, nie jest tak. Wiadomo, praca pracy nierówna. Mogę się jednak założyć, że choć może nie mam najbardziej męczącej profesji na roku, to najmniej na pewno też nie i jakoś jednak daję radę. Zrozumiałbym zresztą ten argument, gdyby pojawiał się raz, drugi, ale nie za każdym razem. Potem jest wielkie zdziwienie, że przy ciągłych nieobecnościach ma się problem z zaliczeniem przedmiotów w pierwszym terminie albo w ogóle.

Właśnie, bo to druga kwestia. Trudności z zaliczeniem. Ja jestem zdania, że wystarczy być na zajęciach i choć trochę słuchać, potem powtórzyć całość w domu kilkakrotnie, bez przesady (i to naprawdę bez przesady, bo na za dużo po prostu nie ma czasu - jest jeszcze praca, pomniejsze aktywności, chęć wyspania się chociaż w jakimś przyzwoitym minimum i prowadzenie chociaż namiastki życia rodzinno-towarzyskiego) i większość przedmiotów zda się bez większych problemów. Z takim podejściem moją najgorszą oceną na studiach było jedno, jedyne 3.5, w dodatku z przedmiotu, który dotyczył podatków, więc równie dobrze mógłby być o budowie promów kosmicznych i byłby mi mniej więcej tak samo bliski.

Wiadomo, każdy uczy się inaczej. W grę wchodzą indywidualne predyspozycje i upodobania. Nie danie sobie jednak szansy na posłuchanie tego, co prowadzący ma do powiedzenia, na pewno nie jest krokiem wspomagającym naukę. Jeśli do tego do notatek sięga się dopiero w wieczór przed egzaminem, to nie ma co się dziwić, że potem rezultaty są, jakie są (to znaczy prawie ich nie ma). Zanim następnym razem palniesz, że wcześniej nie miałeś/aś czasu, zastanów się, czy na pewno, czy to jednak nie kwestia tego, jak nim gospodarowałeś/aś. Na dwa tygodnie sesji można może jednak wszystkie inne aktywności zredukować do niezbędnego minimum.

Nie ma to jak miła niedziela!

Niepotrzebnie się denerwuję. To w końcu indywidualna sprawa każdego jak się uczy lub nie uczy. Wkurza mnie jednak marnotrawstwo. Ludzie z mojego roku na dwa lata edukacji wywalają po dziesięć tysięcy polskich nowych złotych. Mnóstwo hajsu, który można by zagospodarować na wiele ciekawych sposób. Czy zależy im na tym, żeby się czegoś nauczyć, wydając te pieniądze? Mam nadzieję, że tak. Za tym muszą jednak iść konkretne działania. Póki co nie ma jeszcze systemu, który sprawiałby, że od razu po zapłacie wiedza sama wpływa do głowy. Jeśli natomiast chodzi o sam papierek magistra i nic więcej, to taniej byłoby go kupić. Serio. Szansa, że kiedyś wyszłoby to na jaw, nie jest znowu taka duża.

Zostawiam Was z tą myślą i z przecudowną piosenką, którą odkryłem przed chwilą:

To by było na tyle. Studentom i niestudentom dobrego tygodnia! Następne wpisy będą już w ciut bardziej uniwersalnej tematyce.

ENG:

It took me a while to find a good topic for today's post. Failing to find a decent idea, I decided to pour some irritation out. The decision has already been made, and although more interesting ideas have appeared in the meantime, I have to be consistent. The ideas will stay for the next weeks, and today's text will be about studying. About students, being more precise. Session in progress, so the topic is very current.

"My studies, so beautiful." Exercises, lectures, you know that. Lately with the advantage of the latter. They are not obligatory, it is clear. A lot of people do not take part in them and that is ok. But ... They still would like to have some notes, right? I understand that there are different situations. There are important and more important matters. You could not be at the lecture, because there was your child's birthday, godson's birthday, the need to go to work, a trip for the whole weekend, illness or even drinking vodka with your brother-in-law. Okay, that's always a reason. Often, however, it happens that someone appears only at one lecture for a whole semester or even not, and his/her only justification every time is:

"I did not have strength anymore."

Ok, I do not judge. There are different situations. Maybe someone must take care of sick grandma, two children and manage the company at the same time. It happens, I guess. But, but! Let's pull it a bit further:

"- Ok, why did not you have strength? What's happening?

 - Nothing. I was at work all week ..."

Oh, damn it! Indeed, very surprising at extramural studies. After all, the remaining few hundred people stay at home for 5 days a week and laze, so they are in full strength when the weekend comes. No, it's not like that. I know that one job is uneven to the other. I can bet, however, that although I may not have the most tiring profession among my colleagues, I certainly do not have the least one and somehow I manage. I would also understand this argument if it appeared once or twice, but not every time. Then there is a great astonishment that with continuous absences you have a problem with passing the exams.

Well, it's the second issue. Difficulty to pass. I am of the opinion that it is enough to be present at the lecture and listen a little, then repeat the whole thing several times, without exaggeration (and it's really without the exaggeration, because there is not much time - there is work, minor social activities, a will to sleep at some decent minimum and keeping in touch with the family and friends) and most of the exams will be passed without major problems. With this approach, my worst grade in my studies was one, only 3,5. Moreover, it was the subject, which concerned taxes, so it might as well be about the construction of space ferries and would be similarly understandable to me.

It is known that everyone learn differently. Individual predispositions and preferences are at stake. However, without giving yourself a chance to listen to what the lecturer has to say, it is certainly harder. If you read the notes for the first time in the evening before the exam, it is not surprising that the results are what they are (that is, there are almost none). The next time you're going to say that you did not have time before, think about whether or not it is not a question of how you managed it. You could probably reduce all other activities to the necessary minimum for the two weeks of the session.

I'm unnecessarily nervous. In the end, it's an individual matter for everyone how he or she learns or does not learn. It pisses me off, however. People from my year spend ten thousand Polish new zlotys  for two years of education. Plenty of money, which could be used in a lot of interesting ways. Do they care to learn something by spending this money? I hope so. It must be however followed by specific actions. So far, there is no system that would make the knowledge flow into your head immediately after payment. If it's only about master's diploma itself and nothing more, it would be cheaper to buy it. Seriously. The chance that it would come to light someday is not so big.

I leave you with this thought and the wonderful song that I discovered a moment ago (you can find it above).

That's it. Have good week, students and the rest! The next entries will be in a more universal theme.