Do brzegu!

To the shore! [English version below.]

Tonąłem. Zbliżałem się do morskiego dna. Wciągały mnie wiry wodne. A jednak udało mi się wyrwać. Jakimś cudem pokonałem wszystkie przeszkody, wystawiłem głowę ponad powierzchnię wody i zaczerpnąłem tchu. O czym mowa? O studiach oczywiście. Dzisiaj zdałem ostatni egzamin. Już nie tonę, choć może mnie jeszcze zmyć fala w postaci wyników poprzedniego egzaminu. Mam jednak nadzieję, że fala ta popchnie mnie tylko w stronę brzegu.

Właśnie, bo do brzegu jeszcze daleko. Nim będzie dopiero obronienie pracy magisterskiej. Niektórzy już stoją na suchym lądzie. Znajomi z moich studiów jeszcze nie, ale są znacznie bliżej. Jedni mają prace już gotowe i oddane, inni napisane w znacznie bardziej zaawansowanym stadium niż ja. Jestem trochę do tyłu.

Zdradliwa głębia prac zaliczeniowych!

Najważniejsze jest jednak to, że wszyscy jesteśmy już na powierzchni wody. Oddychamy. To, czy broniąc się dopłynę do brzegu za miesiąc, czy za cztery miesiące, ma znaczenie drugorzędne. Naprawdę. Cel widać, droga jest prosta, a to, że po drodze czają się na pewno jeszcze jakieś zawirowania, problemy z obliczeniami czy cokolwiek, jest immanentną cechą rzeczywistości. Każde choć trochę ambitniejsze działanie, którego celem jest osiągnięcie czegoś względnie istotnego (w tym przypadku tytułu magistra), musi się wiązać z pewnymi trudnościami. Bez tego wspomniany cel nie miałby żadnej wartości. 

Nie ma więc powodu, by martwić się przesadnie problemami. One muszą zostać pokonane, gdy jest się już tak blisko. Skoro widać cel, już wszystko musi się udać. Determinacja jest zbyt wielka. Zaszło się za daleko, by przyszła porażka. Fakt, takie myślenie czasem może być niebezpieczne, ale nie tutaj. W końcu praca magisterska to nie Himalaje.

Pamiętajcie, że trudności zawsze będą. Trzeba po prostu pokonywać je pojedynczo, pamiętając, ile udało się osiągnąć już wcześniej.

Piosenka na dziś nie jest zbyt mocno związana z tematem, ale jakże piękna:

Dobrego tygodnia!

P S Wiem, że tytuł magistra to współcześnie nic takiego. Ojejku.

P S 2 Spokojnie, to już jeden z ostatnich wpisów związanych ze studiami. Serio.

ENG:

I was drowning. I was approaching the sea bottom. I was drawn in by a whirlpools. And yet I managed to break free. Somehow I overcame all the obstacles, put my head above the surface of the water and took a breath. What are we talking about? Obviously, studies. I passed the last exam today. I do not drown anymore, although I can still be washed off by the wave in the form of the results of the previous exam. However, I hope that this wave will only push me towards the shore.

Well, it's still far to the shore. It means succesful defence of the master's thesis. Some are already standing on this dry land. Friends from my studies are not yet there, but they are much closer than me. Some have already finished their thesis, the others are in a much more advanced stage than me. I'm a little bit behind.

The most important thing is that we are all on the surface of the water. We breathe. Whether I will reach the shore by defence in a month or in four months is secondary. Really. The goal can be seen, the road is simple, and the fact that there can be still some turbulence on the way, problems with calculations or anything, is an immanent feature of reality. Each and every bit more ambitious action, the aim of which is to achieve something relatively important (in this case a master's degree), must be associated with some difficulties. Without this, the goal would have no value.

There is no reason to worry too much about problems. They must be defeated when you are already so close. If you can see the goal, everything must work. Determination is too great. It has gone too far for a failure to happen. Fact, such thinking can sometimes be dangerous, but not here. In the end, the MA thesis is not the Himalayas.

Remember that the difficulties will always be there. You simply have to overcome them one by one, remembering how much you have achieved before.

The song for today is not too closely related to the theme, but really beautiful. You can find it above.

Have a good week!

P S I know that a master's degree is not impressive these days. What a pity.
P S 2 Relax, this is one of the last entries related to studies. Seriously.

To nie jest kolejny wpis!

This is not yet another entry! [English version below.]

Dziś prawie bez treści. Dlaczego? Bo nie ma czasu. Sesja, praca magisterska i zwykła praca postanowiły przypuścić wspólny atak, a efekt jest taki, że na bloga brakuje czasu. Ta niedziela musi być robocza.

Żeby być uczciwym: to efekt jasno ustalonych priorytetów. Aktualnie hierarchia wygląda następująco:

impreza > dokończenie studiów > blog.

Tak, impreza na szczycie. Nie wstydzę się tego, bo nie chodzi o zwykły clubbing, ale o spotkanie z rzadko widywanymi przyjaciółmi, w dodatku z istotnego powodu. Tak było wczoraj, gdy moja dobra przyjaciółka wyprawiała urodziny. Zdarza jej się to znacznie rzadziej niż raz na rok, w związku z czym obecność była obowiązkowa.

Było pięknie!

Od pewnej godziny zatem bawiliśmy na imprezie w ogrodzie, wcześniej przygotowywaliśmy prezent i w ten sposób z całej soboty roboczej zrobiły się ledwie 3-4 produktywne godziny. Ale wiecie co? Wcale nie żałuję. Pamiętajcie, pasje są ważne, obowiązki też, ale przyjaciele najważniejsi. Z tym optymistycznym akcentem Was zostawiam.

Muzyczny klasyk na dziś:

Dobrego, produktywnego, pełnego wrażeń tygodnia!

ENG:

Today, almost without content. Why? Because there is no time. A session, master's thesis and ordinary work decided to launch a joint attack, and the effect is lack of time for blog. This Sunday must be a working day.

To be honest: it is the effect of clearly set priorities. Currently the hierarchy is as follows:

the party > graduation > blog.

Yes, the party at the top. I am not ashamed of this, because it is not about ordinary clubbing, but about meeting with rarely seen friends, in addition for a good reason. Yesterday was that way, when my good friend made a birthday party. It happens to her much less often than once a year, therefore the presence was obligatory.

We have been having fun at a garden party whole night, we've been preparing a gift before, and in this way, only 3-4 hours were productive over the whole working Saturday. But you know what? I do not regret it at all. Remember, passions are important, responsibilities too, but friends the most. I leave you with this optimistic accent.

A musical classic for today is posted above.

Have a productive, fun-filled week!

Spójrz po swojemu!

Look your own way! [English version below.]

Wybieram się dzisiaj do kina na „Solo”. Wreszcie. Już pomijam to, że po prostu chcę obejrzeć ten film. Istotną przyczyną jest absolutny chaos związany z opiniami na jego temat. Przypomnę.

Zaczęło się od wielkich obaw. Potem, zwłaszcza przy drugim zwiastunie, pojawiły się głosy w duchu „może nie będzie tak źle”. Później przyszła pora zagranicznych premier i większość opinii była bardzo dobra, czasem wręcz entuzjastyczna. Wreszcie nastał czas polskich recenzji i nagle okazało się, że ich ton to „meh, szału nie ma”, a czasem wręcz krytyka jest bardzo mocna.

Cóż, w tej sytuacji zostałem postawiony pod ścianą. Pędzę na seans. Ciąg dalszy wpisu będzie pisany już po.

Pasuję, czyż nie?

Już po. Wiecie co? Film naprawdę mi się podobał. Wartka akcja, ciekawie nakreśleni bohaterowie, budujący napięcie dźwięk, piękne kadry. Naprawdę dobry film. I tyle. Nic ponadto. Nie był rewelacyjny, przełomowy. Zapewne go zapamiętam, ale bez wielu szczegółów. I liczyłem na to, że sceny pościgów czy generalnie związane ze statkami kosmicznymi będą bardziej spektakularne.

To wszystko jednak nieważne. Najważniejsze jest to, że to moja własna opinia. Wypracowana na podstawie własnych oczu, uszu i gustu. Nie miotam się między skrajnymi wrażeniami ludzi po przeciwnych stronach barykady, ale mam swoje zdanie. 

Nie zapominajmy, że wszelkie recenzje, poglądy innych, publikowane gdziekolwiek, mogą być dla nas pomocą, wskazówką, mogą zwracać uwagę na pewne elementy, ale nigdy nie zastąpią własnej opinii. Do tej trzeba dojść doświadczalnie. Należy przekonać się o wszystkim (może nie dosłownie, bo nie musicie na przykład osobiście przekonać się, co daje włożenie ręki w kwas solny). W każdym razie weryfikujcie to, co czytacie lub słyszycie. Konfrontujcie ze sobą różne opinie. Kwestionujcie poglądy. Jak mówi Beckett, jeden z bohaterów filmu „Solo”: 

Nie ufaj nikomu!

Warto o tym pamiętać.

Akcent muzyczny na dziś to coś, co w mojej opinii rzecz godna uwagi. Musicie jednak zweryfikować to sami, bo zapewne jeszcze tego nie słyszeliście:

To tyle na dziś. Życzę Wam dobrego tygodnia.

ENG:

I'm going to the cinema for "Solo" today. Finally. I'm skipping the fact that I just want to watch this movie. An important cause is the absolute chaos associated with opinions about it. Let me remind you.

It started with great fears. Then, especially after the second trailer, the voices saying "maybe it will not be so bad" appeared. Later, the foreign premieres came and most of the opinions were very good, sometimes enthusiastic. Finally, there was a time for Polish reviews and suddenly it turned out that their tone was like "meh, there is no delight" and sometimes criticism was very strong.

Well, in this situation I was put against the wall. I'm going to the screening. Rest of this entry will be written after that.

Already after. You know what? I really liked the movie. Fast action, interestingly developed heroes, tension-building sound, beautiful frames. Really good movie. And that's it. Nothing more. It was not sensational, groundbreaking. I will probably remember it, but without much detail. And I was hoping that chase scenes, or generally related to spaceships, would be more spectacular.

However, all of this is not important. The bottom line is that it's my own opinion. Developed on the basis of my own eyes, ears and taste. I do not hurl between the extreme impressions of people on opposite sides of the barricade, but I have my own opinion.

Don't forget that any reviews, opinions of others, published anywhere, can be a help to us, a clue, they can emphase certain elements, but they can never replace our own opinions. Those must be experienced experimentally. You need to find out about everything on your own (maybe not literally, because you do not have to see for yourself, for example, what happens when you put your hand in hydrochloric acid). In any case, verify what you read or hear. Confront different opinions with each other. Challenge your views. As Beckett, one of the heroes of the movie "Solo" says:

Trust no one!

It is worth remembering.

Piece of music for today is something that in my opinion is worth attention. But you must verify it yourself, because you probably have not heard it yet. You can find it above.

That is all for today. Have a nice week!

Lubię niespodzianki?

Do I like surprises? [English version below.]

Lubię niespodzianki. Nie lubię niespodzianek. Oba zdania są prawdziwe. Jak to możliwe? Cóż, nie lubię niby niespodzianek. Sytuacji, w których na przykład ktoś mówi Ci, że coś dostaniesz, ale na pytanie, co dokładnie, odpowiada "to będzie niespodzianka". Nosz cholera! Co to za poroniony pomysł? Spodziewana niespodzianka? Tak nie można. A jednak tak często bywa, bo z jakiegoś powodu ludzie uznają, że to fantastyczny pomysł.

Ze spodziewanych niespodzianek lubię tylko Kinder niespodzianki.

Inaczej sprawa ma się z prawdziwymi niespodziankami. Uwielbam, gdy świat zaskakuje mnie czymś pozytywnym. Jakiś tydzień temu ja i Moja Miłość postanowiliśmy wieczorem obejrzeć film. Z jakiegoś powodu wybór padł na komedię. Z jakiegoś innego powodu na komedię Woody'ego Allena. Nie żebym miał z tym jakiś problem, ale jednak rzadko oglądam jego filmy. W każdym razie zaczęśliśmy oglądać "Życie i całą resztę". Film mi się podobał  i to mnie nie zaskoczyło. Zaskoczył mnie natomiast aktor grający głównego bohatera. Okazało się bowiem, że jest nim Jason Biggs. Aktor znany najbardziej z głównej roli w serii American Pie. Na tej podstawie trudno mieć wybitne mniemanie o jego zdolnościach aktorskich. Zagłębiając się jednak w filmografię Biggsa odkrywa się, że ma na koncie role także w innych, ambitniejszych produkcjach. Seans "Życia i całej reszty" przekonuje, że Woody Allen dokonał dobrego wyboru przy tworzeniu obsady filmu. Lubię takie niespodzianki.

Jeszcze bardziej lubię osobiste niespodzianki, które bezpośrednio tyczą się mojego życia. I takiej też mam świeży przykład. Wczoraj miałem gościć u siebie znajomych z różnych środowisk. Zaprosiłem sporo osób i wiedziałem od początku, że większość nie przyjdzie. Taki czas. Niemniej jednak kilka osób przyszło i było całkiem miło. To gdzie ta niespodzianka? Ano w tym, że pierwszym gościem okazał się mój najlepszy kumpel, którego w ogóle się nie spodziewałem. Rozmawialiśmy ponad dwa tygodnie wcześniej i mówił, że nie wie, czy da radę wpaść. To zazwyczaj oznacza odmowę. Potem nie mieliśmy kontaktu i nagle po prostu przyjechał. Pogadaliśmy o przeszłości, przyszłości i opłacalności samochodów elektrycznych. Napiliśmy się piwka. Było idealnie. I ja to szalenie szanuję. Takich niespodzianek mi trzeba!

A wy jakie macie podejście do niespodzianek? Dajcie znać. Zostawiam Was z wcale nie nowym, za to ciągle wspaniałym utworem:

Dobrego tygodnia!

ENG:

I like surprises. I do not like surprises. Both sentences are true. How is this possible? Well, I do not like quasi surprises. Situations in which, for example, someone tells you that you will get something, but when you ask what exactly, he answers "it will be a surprise". Damn you! What is the idea? The expected surprise? That's not the right thing. And yet it happens so often, because for some reason people recognize this as a fantastic idea.

It is different with the real surprises. I love it when the world surprises me with something positive. Some week ago, me and My Love decided to watch the movie in the evening. For some reason, the choice fell on comedy. For some other reason, the comedy of Woody Allen. Not that I have a problem with it, but I rarely watch his movies. Anyway, we watched "Anything else". I liked the film and it did not surprise me. I was surprised by the actor playing the main character, because it was Jason Biggs. The actor known for his main role in the American Pie movies. On this basis, it is difficult to regard his acting abilities as remarkable. However, delving into Biggs' filmography, you discover that he also played roles in other, more ambitious productions. Seeing "Anything else" convinces that Woody Allen made a good choice when putting together the cast of the movie. I like such surprises.

I like personal surprises even more. These, which directly affect my life. And I have a fresh example of that. Yesterday I was supposed to host friends from different backgrounds. I invited a lot of people and I knew from the beginning that the majority would not come. Such time. Nevertheless, several people came and it was quite nice. So where is the surprise? Well, the first guest turned out to be my best buddy, whom I did not expect at all. We talked over two weeks earlier and said he did not know if he would be able to be here. This usually means a refusal. After that we did not have contact and suddenly he arrived. We talked about the past, future and profitability of electric cars. We drank a beer. It was perfect. And I respect it so much. This kind of surprises is what I need!

And what is your approach to the surprises? Let me know. I leave you with a not new but still great song, which you can find above.

Have a nice week!